Gözlerin kapalı bir şekilde oturmuş; o, her şeye nokta koyacak son düdüğü bekliyorsun. Belki Elazığ’dasın belki Ankara’da belki İzmir’de. Yahut tam göbeğindesin caddenin. Omuzlarında belki şampiyonluğu beklemenin ağırlığı var, belki de fenerlinin hası olacak küçük kardeşinin. Yaşadığın an ile o son düdük arasında geçen zaman diliminde hiçbir şey umurunda değil. Ne yaşadığın binlerce ufak tefek sorun, ne de devlet, millet hatta dünya sorunları.
Bekliyorsun.
Beklemek zorundasın.
Başka seçeneğin yok çünkü.
Beste söyleyemiyorsun, aklında yüzlercesinden oluşmuş koca bir repertuar olmasına rağmen. Aslında puan farkı, rahat olmana yetecek boyutta ama sen Fenerbahçeli olmanın insana ömürlük zincirlediği o şüphe hissiyle kavrulacaksın. Sonra o ateşi dindirmeye çalışan insanlar göreceksin sırtlarında belki 10 numara Alex belki 11 numara Aykut formasıyla. Belki sen belki hiç tanımadığın başka biri hepimizden daha fazla şampiyon olmayı isteyecek. Hala 19 yaşındaki Ali İsmail’e armağan etmek için. Belki de sadece hasta Beşiktaşlı komşunla veya hemen evinin karşı köşesindeki fanatik cimbomlu bakkalla makara yapmak için isteyeceksin şampiyon olmayı. Süslü sözlere gerek yok, belki de sadece özlediğin için isteyeceksin. 3 yıldır içinde bulunduğumuz kaosla biriken bütün o siniri kusmak için daha bir başka susup bekleyeceksin o düdüğü. Adalete Fener Yakmak için bekleyeceksin. Sahada arma için ter döken, yüreğini ortaya koyanların yenilen hakları için son bir kez, daha bir yüksek sesle susacaksın. Son bir kez!
Sonra o derin sessizliklerin milyonlarcası yerini, tezahüratlara, meşalelere, fişeklere, keyif dolu telefon konuşmalarına, anlamsız sevinç dolu hareketlere, kucaklaşmalara bırakacak. Gece başını yastığa koyduğunda ise sadece suratın ve gözlerinin içi değil taa kalbinin en orta yeri gülüyor olacak.
Bütün bu stres dolu dakikaların bizi, bizimde o dakikaları beklediğimizi hepimiz biliyoruz. Ama bildiğimiz başka bir şey daha var. O düdük eninde sonunda çalacak ve hepimiz omuz omuza bildiğimiz ne kadar güzel beste varsa masmavi göğe doğru haykıracağız, sımsıkı kapalı gözlerle. En sonunda ise gözlerimizi açacağız hep birlikte, o güzel aydınlık geleceğimize.
Can Müjde
1907 ÜNİFEB Beykent Üniversitesi
