İstanbul/16 Ocak 2013 Çarşamba…
Normal bir günde defalarca ertelenen alarm bugün hiç alışık olmadığı şekilde kibar bir muamele görüyor zira deplasman sabahı. Polarlar giyilip atkılar takılıp ananın duası alındıktan sonra başlar yolculuk; minübüste, otobüste iş yahut okul telaşı içindeki insanların arasına bizler de ‘arma sevdası’ ile karışıyoruz. Neyse ki bugün soran olmuyor ‘Maç mı var, kimin maçı?’ diye.
Kadıköy’e vardığımızda bizi bir sürpriz karşılıyor ki Trikomdaki kardeşlerimiz servis için Yılmaz Abi ile anlaşmışlar. Kendisi artık 1907 ÜNİFEB’in deplasman şoförü olmakla beraber babacan, Fenerli bir ağabeyimizdir. 27’lik 98 model IVECO’su ise son model televizyonlu, wirelesslı servislerden çok daha konforlu olup dünyanın en eğlenceli deplasman otobüsüdür.
Normal şartlar altında 10’da kalkacak olan servis kaptanın ‘geleneksel deplasman sabahı uyanamama günleri’nden birine denk geldiği için iki buçuk saat rötarlı olarak kalkıyor Evlendirme Dairesi önünden. Pek de keyfimizi bozmuyor bu durum çünkü Bursa yol olarak uzun sürmeyen hele ki en son Kayseri deplasmanında 14 saat süren bir yolculukla antremanlı bu bedenler için kısa bir mesafe. Yine de deplasman otobüsü için gayri ihtiyari gereksinimlerden ötürü kısa yolculuk diye bir kavramın söz konusu olmadığını da belirtmeden geçmeyelim.
Bursa deplasmanı Köfteci Yusuf’u, feribot yolculuğu, olması gereken düzeydeki bilet fiyatı(!) ve kısa mesafesiyle en çok talep gören deplasmanlardan biri olmuştur. Bu kez bazı üniversitelerin final haftasına denk geldiğinden çoğu kardeşimiz gelemese de olsun sağlamız yine.
Deplasman bir başkadır.. Kadıköy’deki bir maçta sağında, solunda çok farklı yapıda insanlar varken deplasmanda herkes sendendir,sendir.. Karşılık beklemeden sevebilmeyi öğrenmiştir mesela o adam, kupon yapmış ya da hafta boyu tavuk döner ayran ile doyurmuş karnını, borç harç edip bir şekilde parasını denkleştirip gelmiştir işte. Bizdendir o adam, ilk düdükten son düdüğe kadar yağmurdan nasibini almamış bir uvzu kalmasa bile bağırır ulan ‘Fener’ diye; eğer maçtan sonra sesi kısılmamışsa, boğazında ufaktan bir ağrı yoksa rahat uyuyamaz o gece. Velhasıl-ı kelam anlatılmaz yaşanır sözünün en açık örneğidir deplasman..
Yolculuk kısmına geçecek olursak bu kez farklı bir konsepte takılıyoruz zira pek besteli, türkülü geçmiyor. Bunda serviste yakın zaman önce Marsilya deplasmanı yapan abilerimiz, kardeşlerimizin oluşunun payı da büyük. Hal böyle olunca feribota kadar yurtdışı deplasman anıları, ‘mapusluk günleri’ ve muhabbetle geçiyor. Feribota bindiğimizdeyse bize ayrılan kısma geçip giriyoruz en sevdiğimiz besteleri ve son olarak diyoruz ki: ‘Bağıran biz, haykıran biz, deplasmanda aç kalan biz..’ .
Bursa’ya giriş yaptığımızdaysa gittiğmiz hiçbir şehirde sağolsun bizi yalnız bırakmayan ekip otosu karşılıyor hatta dayanamıyor stada kadar da eşlik ediyor bize. Böylece 12:30’da başlayan yolculuğumuz 18:00’da Bursa Atatürk Stadyumu önünde son buluyor. Yaklaşık 1 saat, sabahın erken saatlerinde bizlere de bilet alabilmek için sıraya giren ÜNİFEB Uludağlı kardeşlerimizi bekliyoruz ve nihayetinde kavuşuyoruz. Biletli bir şekilde sırada olmamıza rağmen içeri giremiyoruz sebepse turnikelerin henüz açılmamış olmaması. Her deplasman tribününe girşinde yaşadığımız sıkıntıyı tekrar yaşıyor, gerilmiş bir şekilde geç de olsa giriyoruz içeri. Biz dışardayken Gökhan sallamış bir tane ve ilk yarıyı 1-0 önde kapatıyoruz. Bu arada yağan yağmurdan bahsetmemek olmaz ki Van Gölü’nü dolduracak miktardaki yağmurun üstü açık deplasman tribününün de katkılarıyla bir damlasını bile yere kaptırmadan ıslanıyoruz. İkinci yarı takım 2-1 geriye düşüyor ve sonrasında 2 dakika içinde bulduğumuz 2 golle 3-2 öne geçiyoruz. Dereyi görmeden paçaları sıvayan Bursa tribünleri suspus oluyor, makara sırası bize geçiyor.
Bu müthiş galibiyetten sonra artık ne yağan yağmurun ne de dönüş yolunda çekilecek çilenin önemi kalıyor. Bir kez daha, hep bir ağızdan söylüyoruz :
‘‘Anladım ki ölene kadar Fenerbahçe düşmeyecek dilimden’’
Uğurcan Kalenderoğlu
1907 ÜNİFEB – Üniversiteli Fenerbahçeliler Birliği
