Sevda dedik yüreğimizde yanan ateşe.
Adı konamaz dedik, tartışılmaz büyüklüğüne.
Ve canlar var verilmeye dedik; yoluna, uğruna, sevdana…
Sarı laciydi sevdamız.
Sevdik engel tanımadan; iyi günde, kötü günde…
İşte bu yüzdendi, ölüme bile kafa tutuşlarımız!
4 Nisan 2015’i gösteriyordu takvimler. Dördüncü yıldız mücadelemizde kalan son 9 maçın ilkine Rize’de çıktı Şanlı Kanarya. Tüm takım ve taraftar kazanmaktan başka şanslarının olmadığını biliyordu. Ancak farkında olmadıkları bir şey vardı. Bu gece ölümüne savaşacakları tek yer saha olmayacaktı…
İstenilen sonuç alındı. 9 maçlık serinin ilki galibiyetle sonuçlandı. Olacaklardan habersiz Rize’den 5-1’lik galibiyetin mutluluğuyla ayrıldı kafile, Trabzon havalimanına gitmek için.
Otobüs Sürmene civarındayken bir ses çınlattı kulakları. Bir ses ve bir ses daha! Cam sol taraftan patlamış, şoför başından vurulmuş ve direksiyona yığılıp kalmıştı. Otobüsün içinden “Frene bas!” diye ses yükselirken, ölüm soğukluğu kol geziyordu. Güvenlik sorumluların yardımıyla durdu otobüs. O ana kadar herkes nefes almayı dahi unutmuştu. Kimse ne olduğunu bilmiyordu.
Şoför hastaneye kaldırılırken yayıldı haber hızla. Sadece Fenerbahçe futbolcularına değil; 25 milyon Fenerbahçeli’nin yüreğine, Türk’ün futboluna sıkılmıştı geceyi kana bulayan kurşun.
Durdu otobüs; belki yaşlı bir ninenin duası, belki Okul Açık’ı rüyalarında gören bir gencin yakarışı, belki de 25 milyonun sevdası… Volkan’ı kızına, Fenerbahçe’yi bize bağışladı.
Yüreklerimiz yandı, kimimiz sabahlara kadar uyuyamadı. Her şeyden daha önemli, Fenerbahçe kimliğinden de ziyade ortaya atılan insan hayatıydı.
Olayın şokunu atlatamamışken bazı kesimlerin “Fenerbahçe’ye mübah(!)” tarzında açıklamalarıyla karşı karşıya kaldık. Ne güzel demiş Yula: “Bu ülkede ya Fenerbahçeli’sindir ya da Fenerbahçe düşmanı!”. Düşmanlık kadar da basit değil aslında, insan hayatına kastedilmesine alkış tutulması!
Tüm Fenerbahçe ailemize geçmiş olsun. Allah Fenerbahçe’mizi başımızdan eksik etmesin!
Ayşe Sancı
1907 ÜNİFEB Sakarya Üniversitesi
