“Küçük bir çocukken büyülendim heybetinden” bestesi çınlasın kulağınızda. Aslında herşey de böyle başladı ve bir tek O’na tutuldu bu kalpler. Kimimiz şanslıydı Kadıköy’de başladı hikayesi. Kimimiz babasının omuzlarında, kimimiz ise büyüklerinden Lefter’i, Mehmetçik Basri’yi merakla dinleyerek…
Odamızın duvarlarına asmak için heyecanla beklediğimiz posterler, alınan ilk atkılar, ilk formalar, televizyon ekranlarından skor takip ettiğimiz, kimi zamansa radyodan dinlediğimiz maçlar…
En güzeli ise günbegün büyüyen bu Sevgi Cumhuriyeti’nde buluşmak oldu. Tarifi için kelime bulmak zor oluyor. Ama bildiğim ve de en çok sevdiğim bir şey varsa bu Sarı Lacivert dünyayla ilk tanışmamızdan bugüne kadar Fenerbahçe’mizin maçının olduğu güne ve galibiyet sonrasına büyük mutlulukla uyanmak. Ötesi de yok açıkçası…
“3. Lig’e de düşse Fenerbahçeliyiz!” demişti babam bana çocukken. İşte böyle. Sen sahada, biz tribünde. Üzerimizde Çubuklu’yla, yılmadan, vazgeçmeden, savaşarak, coşkuyla…
Gülmek yakışıyor bu takıma; hocasından, sahada olan ve yedekte oturan futbolcusuna, sağlık ekibine, başkanına, tüm camiaya. Bu gülüşler hiç bitmesin. 2016’nın tüm branşlarda şampiyonluklar getirmesi dileğiyle… Mutlu yıllar Fenerbahçe!
Haldun ÖNAL
1907 ÜNİFEB Akdeniz Üniversitesi
